Maar dan wel Sterling Grau

Hans, zeg jij het eens: wordt het een Porsche 911, een Peugeot 504 Coupé of toch een Alfa Brera? Het waren de gesprekjes die we met enige regelmaat hadden. En elke keer maakte Hans met mij een afspraakje. Om mijn potentiële prooien te komen doorpraten. En vervolgens te eindigen met opmerkingen als ‘dameskapperauto’ of ‘hopeloze romantiek’. Het zou de tactiek kunnen zijn van een meestermasseur. Zachtjes inwrijven, her en der een drukpuntje opzoeken om vervolgens die ellendig knopende spieren zo stevig aan te pakken dat je je afvraagt waar het ook alweer pijn deed. Hoe dan ook, het was het begin van een avontuur dat ons bracht tegen de Zwitserse grens. Want wat lekker is, haal je van ver.
 
“Het is me 100% duidelijk dat je een auto met karakter zoekt”, ging Hans onverdroten verder, “maar je bent geen kilometervreter. Als ik jou was zou ik eens kijken naar een young timer. Slechts 35% bijtelling over de dagwaarde, steil afschrijven en alle kosten in de zaak. Tot de wasstraat aan toe. Kan je accountant niks op tegen hebben. Maar doe me wel één lol. Ga boven de 15 jaar alleen voor premium merken en Duitsers: BMW, Mercedes of Audi. Dan koop je tenminste nog iets. Je zult nog wel eens aan me denken bij een koude winterstart.”
 

 
Drukpunten
We hadden er dus even over gedaan, maar Hans had de drukpunten overduidelijk gevonden: er lag een zoekopdracht.. Zoals zo vaak had ik er na mijn jarenlange marketinginspanningen voor BMW met m’n neus bovenop gezeten: de BMW Z4. Alles bekeken, maar zo moest het zijn. Kracht én elegantie. Wat ‘n juweel. Waarnaar had ik in godsnaam zo lang gezocht? Alleen wel in Sterling Grau. De kleur is wellicht het meest mystieke aan de auto. In vol licht is het een halftoon warm grijs en tegen de avond neemt een bronzen gloed bezit van de metallic lak. Paarlemoer, maar dan anders. Je weet het nooit helemaal precies. Ondefinieerbaar, onvoorspelbaar. Als een femme fatale.
 
Control freak
Maar wie denkt dat een Jekel dan tevreden is, heeft het mis: “Ik zou gaan voor een 3.0 liter automaat. En, let je even op de kilometerstand? Dan koop je tenminste iets dat z’n waarde houdt.” Control freak als ik ben, appten we ons te pletter. Dit riep echt het kleine jongetje in me wakker. Van Belgische boertjes tot Noord-Duitse M-series. Virtueel overschreden we elke landsgrens. Want daar zijn de auto’s completer en bpm zit er toch al nauwelijks meer op.
 

 
Meegaand
Hans bekeek het geheel geamuseerd, maar had zijn excelletje natuurlijk allang klaar. Veel te selecteren viel er niet meer. Uiteindelijk had de auto zichzelf uitgekozen. 87.000 kilometer, een schitterend interieur en eentadellosuiterlijk. Hier hielp geen lieve moeder meer aan. Ophalen dat ding. Ik had het ook aan Hans over kunnen laten, maar ik moest en zou mee natuurlijk. Je wilt toch weten wat je koopt, hè. “Gut, dat maak je niet vaak mee”, zei Hans. “Dus je gaat mee? Superleuk! Dat scheelt ook weer een chauffeur. Maken we er een gezellig ritje van. Er is alleen wel één dingetje Bert: neem twee dagen vrij, hij staat 40 kilometer boven Basel.”
 
Wegkantoor
“Wacht even, doe ik vast een belletje,” opperde Hans. “Even kijken hoe graag ze ‘m willen verkopen.” Aan mijn bureau dingt hij ter plekke € 1.500,00 af. En of ze ‘m daar dan wel even willen vasthouden omdat hij er met een klant speciaal voor aus Hollandkomt. Een paar dagen later, klokslag 7.00 uur, valt een zwarte slagschaduw van zijn ‘wegkantoor’ over de stoep voor mijn huis. Einsteigen, bitte. Het is duidelijk, dit is Hans zijn wereld. Telefoontje hier, navigatie daar en bij de Duitse grens gaat het gas tot op de plank. Al kletsend bereiken we begin van de middag een gehucht in de buurt van Badenweiler. Blinkende koetsen alom, maar we komen maar voor één ding: de Z4.
 
Trukendoos
Hans meldt zich even bij de chef, waarna zijn complete trukendoos opengaat. Allereerst wordt de auto geïnspecteerd op grote mankementen en komt het geboortebewijs af fabriek via de laptop boven water. Is er gesjoemeld met kilometerstanden, onderhoudshistorie, chassis- en motornummers? In welke configuratie heeft de auto de fabriek verlaten? Hans keert de auto volledig binnenstebuiten. Met een apparaat meet hij de dikte van de lak rondom om te zien of de auto nergens verborgen schade heeft. Vervolgens hangt hij een diagnosemeter aan de auto om de software uit te lezen. De garagehouder schudt meewarig z’n hoofd bij de aanblik van deze professor. Dit is toch gewoon een goede auto?
 
Cursus onderhandelen
Als ‘Snuf De Hond’ duikt Hans onder de motorkap. Steekt z’n vingers overal in en ruikt aan de motorolie: “Het klinkt misschien gek, maar daar leid ik veel uit af over de staat van de motor.” Om vervolgens droogjes te melden dat ie graag een proefrit zou maken. Als alle bliepjes en ledjes van de diagnosemeter uitblijven, brengt Hans zijn finale advies uit: “Je kunt ‘m kopen, maar idealiter moeten we de bumpers nog spuiten om ‘m als nieuw te krijgen. En ook de velgen zijn beschadigd. Ik zou er nog zeker € 1.500,00 af willen hebben.” We spelen het hele spel. We doen een bod, gaan weg, maar komen ook later weer terug. De garagehouder doet er nog een bedragje af, legt er een nieuwe accu in en schuurt en spuit die middag nog alle velgen. Deutsche Gründlichkeit. Hans en ik klinken ondertussen in Badenweiler op de aankoop. Eén biertje. Moet kunnen. Reinheitsgebot!
 

 
Papiere, bitte!
Paperassentijd. Het is nu goed opletten dat de juiste papieren meekomen met de auto. Eén mazzel hebben we: de bimmer staat op consignatie bij de garage en de eigenaar vindt het goed dat we op zijn kenteken naar de grens rijden en hem daar vrijwaren. Wat een vertrouwen! Het scheelt ons een lange ochtend wachten bij een Kenzeichenamt waar we een tijdelijk kenteken aanvragen. Het is even spannend, er zit nog een financiering op. Zijn we eigenaar of krijgen we vorderingen? Ik ben blij dat Hans mee is.
 
Harry und Stephan
Het hotel dat hij heeft geregeld is fabelhaft. Ik voel me ontsnapt aus der Reihe Derricken parkeer mijn nieuwe aanwinst unter den Linden. “Jammer dat het motregent, anders had het dak open gekund”, murmelt Hans. Het naburige dorp lijkt uitgestorven. Toch vinden we een Kneipewaar de barman sterke verhalen vertelt over zijn jeugd in Holland. We ontsnappen aan de barvrouw’s grote borst en lessen buiten onze dorst. Het hoteldiner is copieus. Hier zijn Duitsers (soms) meester in. Het kost allemaal niet mega, dus waarom niet meteen de duurste fles wijn? Het is immers feest! De sauna en het zwembad in dit kuuroord laten we voor wat ze zijn. We zijn bekaf. Bij het ontbijt vertel ik Hans doodleuk dat ik de overnachting zojuist betaald heb. Hij schrikt zich wezenloos: “Dat kan dus echt niet, Bert. Je bent mijn chauffeur!” Een man een man, een woord een woord. Hij pakt me later terug door het spuitwerk aan de bumpers voor zijn rekening te nemen…
 

 
Omkatten
Vandaag komt de fun part. Hoe rijdt zo’n Z4 eigenlijk 900 kilometer naar huis? Tanken Sie voll, bitte. Hans vult de wagen twee keer netjes af. Zoevend snellen we naar de Nederlandse grens. Maar niet voor mijn navigatie me nog even bij Straatsburg het Franse land in leidt. Een lichte paniek maakt zich van mij meester. Is de auto hier wel verzekerd? Enfin, kleines Intermezzo. We lachen erom bij de volgende Raststätte. Bij Elten zetten we de auto aan de kant. Duitse platen eraf, groene garageplaten erop. Ik rij door, Hans maakt rechtsomkeert naar het postkantoor in Kleve voor de vrijwaringspapieren en laat de platen onklaar maken. Die staan hier inmiddels te pronken op kantoor. Leuk voor het verhaal, toch?
 
Terug in Nederland stalt Hans de auto en stuurt deze langs de RDW, waarop de bpm (een paar honderd euro) wordt vastgesteld en enkele dagen later het NL-kenteken wordt afgegeven. Hans blijkt een netwerk aan schadeherstellers en techneuten te hebben die de auto willen zien, waarna de Z4 aan huis wordt afgeleverd. Dat heb je zelfs bij een nieuwe niet! Mijn oude auto, een Peugeot 207 CC, ruil ik in. En zo is de cirkel weer rond. Maar nu dan wel rijdend in een echte roadster. Een auto waar je hart van overslaat elke keer dat je instapt en de contactsleutel omdraait. De wagen oogt nieuw, echter met één verschil: hij is 15 jaar oud. Niet fataal, maar wel Sterling Grau. Eén vraag aan de masseur blijft echter over: waar zat nu de pijn precies?
 
© tekst en foto’s: Bert van Weert | Addictions